سردرد یکی از مشکلاتی است که همه آن را تجربه می‌کنند. تمام تجربه‌ی ما از درد مربوط به زمانی می‌شود که یک محرک ناخوشایند، گیرنده‌های درد ما را تحریک می‌کند. این گیرنده‌های درد در پوست، ماهیچه‌ها، مفاصل، و برخی اعضای دیگر یافت می‌شوند و سیگنال‌های درد را از اندام به مغز منتقل می‌کنند و مغز هم پیغام درد را احساس می‌کند.
خود مغز درد را احساس نمی‌کند چون گیرنده‌ی درد ندارد. بدین خاطر جراحان مغز می‌توانند بدون اینکه بیمار احساس ناراحتی کند بافت مغز را عمل کنند و حتی در برخی مواقع عمل جراحی مغز در حین بیداری انجام می‌شود.
در واقع داستان سردرد فرق می‌کند. با وجود اینکه مغز گیرنده‌ی درد ندارد، گیرنده‌های دردی در لایه‌های بافتی با نام دورا و پیا وجود دارد که به عنوان پوشش محافظ بین مغز و جمجمه عمل می‌کنند. در برخی موقعیت‌ها مواد شیمیایی آزاد شده از رگ‌های نزدیک دورا و پیا می‌توانند گیرنده‌های درد را فعال کنند که باعث سردرد می‌شوند، بعنوان مثال میگرن‌ها نیز به همین شکل ایجاد می‌شوند. همچنین افزایش جریان خون می‌تواند شروع کننده‌ی یک سردرد میگرنی باشد بهمین خاطر میگرن‌ها را به عنوان سردردهای عروقی در نظر می‌گیرند. سردردهای میگرنی اغلب به صورت تپشی و تیر کشیدن هستند و بهمراه حساسیت بیش از حد به نور، صدا و لمس می‌باشند.
سردردهای تنشی که رایج‌تر هستند خصوصیات‌شان شبیه به میگرن نیست. در این نوع سردردها نیز گیرنده‌های درد فعال می‌شوند. یک ویژگی خیلی مهم سردردهای تنشی این است که در موقعیت‌های پر استرس به طور قابل توجهی افزایش می‌یابند.
یک مشکل عمده در ایجاد روش‌های درمانی جدید برای سردرد این است که هیچ مدل حیوانی وجود ندارد که بتوان توسط آن تفاوت این سردردها را مشخص نمود. با این وجود دانشمندان امیدوارند بتوانند با افزایش دانش در زمینه‌ی عوامل شیمیایی فعال کننده‌ی گیرنده‌های درد در سر (در مقایسه با بقیه‌ی بدن) داروهای جدیدی بسازند که در کاهش اثرات سردردهای رایج و نیز میگرن مفید باشند. (بیشتر…)
