اولین سفر انسان به فضا ۵۰ سال قبل در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ (۲۳ فروردین ۱۳۴۰) انجام شد. پس از این موفقیت بزرگ، آژانس های فضایی بزرگ دنیا به انتخاب و آموزش فضانوردان روی آوردند و در این کار استانداردهای پزشکی و روانشناسی مختلفی را در نظر گرفتند. اولین فضانوردانی که ناسا آموزش داد در سال ۱۹۵۹ انتخاب شدند. در این برنامه فضایی، داوطلبان تست خلبانی و مهندسی هواپیماهای جت جنگی می دادند و بعد به عنوان فضانورد ناسا انتخاب می شدند. درحقیقت ناسا در ابتدا فضانوردان خود را تنها از میان خلبانان نظامی انتخاب می کرد و به طوریکه هم در آمریکا و هم در روسیه برای فضانورد شدن باید خلبان هواپیمای جت بود. زمانی که فضانوردان انتخاب می شوند، ناسا آنها را در لابراتوار نیروی رانش بی اثر به مدت ۲۰ ماه تحت آموزشهای مختلف قرار می‌دهد. همچنین ممکن است داوطلبان تجربه یک دوره کوتاه از بی وزنی در هواپیما را داشته باشند. ناسا برای توسعه‌ی همکاری خود با دیگر کشورهای فعال در حوزه هوافضا یک برنامه‌ی جذب فضانورد برای ایستگاه فضایی بین المللی دارد.
ایستگاه فضایی بین المللی با نام انگلیسی International Space Station (ISS) بزرگ‌ترین همکاری بین‌المللی در عرصه‌ی علم می‌باشد. این ایستگاه یک آزمایشگاه در مکانی آرام است که جاذبه، دما و فشار را می‌توان با اهداف علمی و مهندسی مختلفی دستکاری کرد بطوریکه در زمین این امکان وجود ندارد. شش نفر می‌توانند در ایستگاه فضایی بین المللی زندگی کنند. ناسا برای اینکه افراد مختلف بتوانند برای فضانورد شدن در این ایستگاه درخواست بدهند شرایطی اولیه‌ای را تعیین نموده است.
شرایط لازم برای فضانورد شدن در ناسا
- مدرک کارشناسی در رشته‌ی مهندسی، علوم زیستی، فیزیک، علوم کامپیوتر یا ریاضیات.
- حداقل ۱۰۰۰ ساعت پرواز با هواپیمای جت.
- گذراندن دوره‌ی طولانی مدت فضانوردی در ناسا
دید دور و نزدیک باید به ۲۰/۲۰ قابل اصلاح باشد. استفاده از عینک قابل قبول است. عمل‌های چشم PRK و لیزیک مجاز هستند. درخواست دهندگان برای برنامه‌ی انتخاب فضانورد باید شهروند آمریکا باشند. شهروندی دوگانه نیز قابل قبول است. یک فرآیند یک هفته‌ای مصاحبه‌های شخصی، غربال‌گری پزشکی و وضعیت‌سنجی برای درخواست دهندگان غیرنظامی و نظامی تحت ملاحظات نهایی انجام خواد شد. بررسی کامل پیشینه‌ی اشخاص انتخاب شده انجام خواهد شد.
