مردم باستان خدایان مختلفی را می‌پرستیدند و آن‌ها را با سیاره‌هایی در آسمان ارتباط داده بودند. در این بین تمامی سیاره‌ها بجز زمین به نام خدایان رومی نام‌گذاری شده‌اند:
- عطارد نام خود را از پیام‌رسان بالدار خدایان گرفته بود. این سیاره همچنین خدای سرقت، تجارت و مسافرت بود. این سیاره نام خود را از سرعت چرخش خود گرفته بود.
- زهره خدای عشق و زیبایی روم باستان بود که یک نام مناسب برای یک سیاره‌ی پرنور و درخشان بود.
- مریخ خدای رومی جنگ بود. این سیاره نام خود را از این واقعیت گرفته است که سرخ و به رنگ خون است.
- مشتری پادشاه رومی خدایان بود به این خاطر که بزرگ‌ترین سیاره در منظومه‌ی شمسی است و به همین خاطر به عنوان مهم‌ترین خدا نام‌گذاری شده است.
- زحل به عنوان خدای رومی کشاورزی و برداشت محصول نام‌گذاری شده است چون رنگ طلایی دارد که به رنگ یک مزرعه‌ی گندم است.
- اورانوس تا دهه‌ی ۱۸۰۰ کشف نشده بود ولی ستاره‌شناسان بر طبق همان سنت قدیمی آن دوره نام آن را از خدایان رومی گرفتند. در اسطوره‌شناسی، اورانوس پدر زحل بوده و زمانی پادشاه خدایان بوده است.
- نپتون نیز پس از کشف شدن با نام خدای دریا نام‌گذاری شد که احتمالاً به خاطر رنگ آبی آن است.
- پلوتون نیز دیگر جزو سیارات منظومه‌ی شمسی نیست ولی محیط تاریک و سرد آن باعث شد به عنوان خدای جهان زیرین مردگان نام‌گذاری شود.
زمین تنها سیاره‌ای است که با نام یک خدای رومی نام‌گذاری نشده است
واقعیت این است که مردم قدیم زمین را یک سیاره نمی‌دانستند. سیاره‌ها اختران دوردست آسمان بودند که از دور ناظر بشریت بودند درحالیکه این کره‌ی خاکی میدان زندگی بشر بود.
مراجع:
